Nie-Grzeczne Dzieci

Kandydatką na Rzecznika Praw Dziecka jest dr Agnieszka Dudzińska, socjolożka związana z Instytutem Studiów Politycznych PAN. Agnieszka Dudzińska od wielu lat działa na rzecz dzieci, młodzieży i dorosłych z  niepełnosprawnościami. Była zaangażowana w tworzenie sieci domów treningowych dla osób z różnego typu niepełnosprawnościami w Warszawie, które to domy od kilku lat istnieją i działają na terenie miasta, odpowiadając tym samym na potrzeby różnych środowisk. Agnieszka działała w Stowarzyszeniu w latach 2009-2012 rozpoczynając od wspólnego z nami poszukiwania „znikającej” subwencji oświatowej, badając sytuację dostępu ucznia niepełnosprawnego do edukacji w Polsce. Dokonała szeregu badań (w tym celu przeanalizowała dziesiątki arkuszy organizacyjnych metryczek i innych dokumentów szkół, które trudno wydobyć z gmin) oraz przeprowadziła setki wywiadów z dyrektorami szkół, placówek oświatowych i organów nadzorujących, aby wykazać, jakie są prawdziwe losy pieniądza, który nie idzie za dzieckiem niepełnosprawnym do szkoły (subwencja traktowana była jako dochód własny gminy) i podejmując kroki, aby zakończyć ten sposób „wydatkowania” pieniędzy przeznaczonych na pomoc dzieciom niepełnosprawnym w szkołach.  W 2012 r. Agnieszka zdobyła najwięcej głosów czytelników „Gazety Stołecznej” w plebiscycie „Stołek” dla osoby, która robi coś dla innych ! I rzeczywiście robi. Sama będąc mamą dziecka z niepełnosprawnością i borykając się przez lata z problemami z dostępnością do edukacji, leczenia, terapii czy rehabilitacji swojego dziecka, zna problemy rodziców dzieci niepełnosprawnych od podszewki. Jako mama i mieszkanka Ursynowa doprowadziła z innymi rodzicami dzieci z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego do otwarcia pierwszej klasy specjalnej w szkole masowej na Ursynowie, wykorzystując swoją wiedzę, energię i doświadczenie w walce z „niemożliwym”. Nadal jest zainteresowana tematem tworzenia domów treningowych, domów wspieranych i innych form pomocy dziennej i całodobowej m.in. dla młodzieży i dorosłych osób ze spektrum autyzmu, w tym osób z zespołem Aspergera i in. oraz różnymi formami wsparcia dziecka z niepełnosprawnością już na starcie. Mamy nadzieję, że jeszcze wiele „niemożliwych” spraw uda jej się przeforsować, co zbliży nas do wypracowania prawdziwego, działającego systemu opieki i wsparcia dzieci, zwłaszcza tych najsłabszych, pomijanych czy zapomnianych, bo wg. statystyk nielicznych.