Nie-Grzeczne Dzieci

ELIZABETH STARR

Jako nauczyciel, wiesz, że każde dziecko uczy się w inny sposób, jak również wiesz, że metody nauczania, które spełniają swoją rolę w przypadku jednego dziecka mogą nie zdawać egzaminu w przypadku innego dziecka. Szczególne wyzwanie stanowią, w przypadku dzieci ze spektrum zaburzeń autystycznych, trudności w obszarach: komunikowania, interakcji społecznych i zachowań.

Zrozumienie tych trudności i rozróżnienie stylu nauczania stosownie do nich, może maksymalnie rozwinąć silne strony tych dzieci, wesprzeć ich w udoskonalaniu słabszych stron i stworzyć podstawy dla realizacji efektywnego programu szkolnego.

Wiele dzieci z ASD ma problemy z werbalizacją, tak więc istnieje potrzeba znalezienia alternatywnych środków komunikacji. Jedną z najważniejszych jak również wartościowych rzeczy jakie możesz zrobić jako nauczyciel jest pomóc im rozwinąć alternatywne, efektywne sposoby komunikowania w klasie.

Nie zakładaj, że dzieci znajdą same metodę komunikacji z Tobą. Rodzice często są bardzo dobrzy w przewidywaniu potrzeb swoich dzieci, więc dziecko nie musi pracować nad tym aby poszukiwać takich metod. Dzieci potrzebują mieć powód aby się komunikować.

Alternatywne sposoby komunikowania się i wzmacniające komunikację zapisy takie jak Obrazkowy System Wymiany Informacji mogą być najbardziej pomocne. Plany obrazkowe (lub pisemne w przypadku zespołu Aspergera przyp. tłumacza), strukturalne uczenie (patrz „Plany aktywności”), zezwalanie na wybór zajęcia i społeczne historyjki (patrz dział terapie i książki – przyp. tłumacza)) to tylko kilka dodatkowych strategii, w których wdrożenie rodzice i nauczyciele powinni się zaangażować.

„Dzień dobry Pani Kowalska. Proszę przyjść do szkoły i zabrać swoje dziecko do domu”. To jest telefon, którego rodzice dzieci z ASD najbardziej się obawiają i otrzymują zbyt często.

Problemy z zachowaniem są prawdopodobnie największym utrudnieniem w dobrych relacjach dom-szkoła. Dzieci wystawiają otoczenie na próbę przyglądania się zachowaniom, których się zazwyczaj nie ogląda – krzyki, rzucanie się, bijatyki, gryzienie. Jeśli ujawnia się któreś ze złych zachowań  i dziecko jest kierowane w ucieczkę od trudnej sytuacji do domu, wówczas złe zachowania są utrwalane. Problem, oczywiście, polega na tym, że one nie są w większości społecznie akceptowane.

Być może dziecku brakuje środka komunikacji aby zasygnalizować swoje potrzeby. Bądź to o co je pytamy jest dla nich zbyt trudne, zbyt nudne albo zbyt długie a one nie posiadają środka aby poprosić o przerwę bądź zmianę. Być może dzieci wykazują szczególną wrażliwość na hałas a my wymagamy od nich aby przebywały w głośnym otoczeniu (wybuch złości może nastąpić z powodu sytuacji, która miała miejsce jakiś czas temu – przyp. tłumacza).

Jest kluczowe aby wyraźnie nazwać zaistniałe trudności, po czym uczyć dzieci potrzebnych (i akceptowalnych społecznie) umiejętności (np. nazywanie uczuć – przyp. tłumacza) aby umożliwić zmianę zachowań. W innym wypadku, każda sytuacja będzie w prosty sposób skutkować reakcją w postaci trudnego zachowania i rezultat będzie taki, że wzmocnimy właśnie to trudne zachowanie, które chcemy, de facto, wyeliminować.

Najważniejszą sprawą są poprawne relacje rodziców i nauczycieli między sobą, ich wzajemna wspólpraca i wymiana informacji. Rodzice znają swoje dzieci lepiej niż ktokolwiek inny i informacje, którymi mogą się podzielić dotyczące stylu nauczania preferowanego przez ich dzieci, tego co lubią, tego czego nie lubią, co wywołuje ich niepokoje itd. mogą ustrzec wszystkich przed frustracją i niepotrzebnymi niepokojącymi sytuacjami i od samego początku służyć kreowaniu produktywnego otoczenia do nauki (patrz dział Specjalnie dla rodziców – . Poradnik OASIS dla Nauczycieli dotyczący Syndromu Aspergera – List Polecający)

Rodzice i nauczyciele, którzy rozumieją nawzajem swoją perspektywę, którzy współpracują i pracują jak zespół dla ustalenia celów i strategii – bez poczucia strachu i punktowania – wzmocnią zdolność dzieci do uczenia się poprzez gwarancje konsekwentnego programu w szkole i w domu.

Istnieje, oczywiście, wiele innych strategii i technik, które mogą stosować nauczyciele do tworzenia jakościowej edukacji dla dzieci z ASD a dobre w nich jest to, że są pomocne dla każdego dziecka doświadczającego problemów w szkole – są po prostu elementem ‘dobrego nauczania’.

„Dobre nauczanie” poprawi efektywność roku szkolnego, będzie służyć dzieciom, rodzicom i nauczycielom – a wszyscy na to zasługują.