Nie-Grzeczne Dzieci

ALEKSYTYMIA

Jest to niezdolność do odczuwania, uświadamiania sobie, rozumienia i zwerbalizowania własnych emocji. Odczuwane emocje są słabo zróżnicowane, ich aspekt somatyczny jest blokowany, często towarzyszy im sztywna postawa ciała i twarz pozbawiona wyrazu. Niekiedy występuje także niezdolność do odczuwania przyjemności

 

CHOROBA DWUBIEGUNOWA

Choroba afektywna dwubiegunowa najczęściej pojawia się między 20 a 30-tym rokiem życia ale może zacząć się w każdym wieku. U osób z wczesnym początkiem choroby (przed 30 rokiem życia) częściej występuje postać z nasilonymi fazami maniakalnymi i stanami depresyjnymi. U osób z późniejszym początkiem choroby przebieg zaburzeń jest łagodniejszy a fazy maniakalne mniej nasilone.

Najczęściej objawy pierwszego epizodu depresyjnego narastają powoli i łagodnie. Mania natomiast pojawia się w sposób nagły i narasta w ciągu kilku dni. Choroba afektywna dwubiegunowa ma charakter nawracający. Średni czas trwania fazy depresyjnej wynosi 3 – 6 miesięcy, natomiast stany maniakalne trwają zazwyczaj krócej tj. kilka tygodni.

 

DEPRESJA

Każdy człowiek doświadcza w swoim życiu uczucia smutku i nazywa to uczucie słowem ‚depresja’. Dla lekarza-psychiatry słowo to ma jednak całkiem inne znaczenie – opisuje taki stan smutku, który jest chorobą. O tym, czy mamy do czynienia z depresją jako zjawiskiem chorobowym decydują: nasilenie objawów, czas ich trwania, wpływ na funkcjonowanie człowieka w życiu codziennym oraz skuteczność leczenia farmakologicznego. Najczęściej depresja przejawia się poczuciem ciągłego zmęczenia, ociężałości, utratą zainteresowań, niechęcią do pracy i wykonywania codziennych czynności, brakiem zadowolenia z życia, pogorszeniem pamięci, trudnościami ze skupieniem uwagi, zamartwianiem się o dzień dzisiejszy i przyszłość, unikaniem spotkań ze znajomymi, uczuciem wewnętrznego napięcia, niepokoju wczesnym budzeniem się, płytkim snem, brakiem apetytu, chudnięciem, zasychaniem w ustach, bólami głowy i mięśni.

 

DYSGRAFIA I INNE DYS-

Dysgrafia– to zniekształcenie strony graficznej pisma.

Dysleksja – to termin pochodzenia greckiego (dys- źle, słabo, ciężko; leksis- słowo, wyraz). Określa zbiór zagadnień związanych z mową i czytaniem. Dysleksja to zatem specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u ludzi o prawidłowym rozwoju umysłowym. Towarzyszą im zaburzenia funkcji percepcyjno-motorycznych.

Dysortografia– to trudności w pisaniu, przejawiające się popełnianiem różnego typu błędów, w tym ortograficznych.

Zaburzenia analizatorów. W procesie czytania i pisania ogromne znaczenie ma prawidłowa percepcja wzrokowa, słuchowa, rozwój ruchowy i lateralizacja, czyli przewaga stronna czynności ruchowych. U dyslektyków najczęściej występują zaburzenia poszczególnych analizatorów lub nawet kilku z nich. Są one przyczyną specyficznych trudności w nauce czytania i pisania.

Zaburzenia percepcji wzrokowej niekorzystnie wpływają na proces myślenia konkretno-obrazowego i orientacji kierunkowo-przestrzennej, powodując problemy w uczeniu się geografii, geometrii i języków obcych.

Uszkodzenie receptora słuchowego i słaba pamięć słuchowa uniemożliwiają szybkie uczenie się. Uczniowie mają problemy z zapamiętywaniem definicji, dat, tabliczki mnożenia itp. Ich niepowodzenia szkolne rozszerzają się w wyższych klasach na takie przedmioty jak matematyka, historia, biologia, języki obce.

Zaburzenia rozwoju ruchowego powodują obniżenie sprawności manualnej, polegającej na zbyt małej precyzji ruchów dłoni i palców, co powoduje wolne tempo wykonywania czynności. Ma to wpływ na technikę i estetyczny wygląd pisma. Powoduje również trudności w takich przedmiotach jak zajęcia plastyczne i techniczne.

 

DZIECKO KRZYWDZONE – OFIARA PRZEMOCY.

U progu XXI wieku na całym świecie w wielu międzyludzkich związkach, w tym także w rodzinie, ma miejsce fizyczna, psychiczna bądź seksualna przemoc

Dziecko maltretowane fizycznie

Krzywdzenie fizyczne oznacza celowe formy zachowań, w efekcie których dziecko doznało bólu lub cierpienia. Należą do nich surowe kary cielesne oraz inne akty fizycznej przemocy zadawanej dziecku z premedytacją. Symptomy fizycznego znęcania się nad dzieckiem opisuje się jako tzw. „zespół dziecka maltretowanego”.

Dziecko krzywdzone emocjonalnie

Przemoc psychiczna lub maltretowanie psychiczne, to określenia opisujące zachowania składające się na niewłaściwe postępowanie wobec dziecka, wyrządzając mu poważne, czasem nieodwracalne szkody natury emocjonalnej. Skrajne formy maltretowania psychicznego mogą doprowadzić do stanów depresyjnych oraz myśli i zachowań samobójczych.

Przemoc seksualna

Są to zachowania określane jako nadużycia seksualne, czy molestowanie seksualne. W tym rodzaju krzywdzenia dzieci można rozróżnić zachowania pedofilne oraz zachowania kazirodcze. Jedne i drugie polegają na wykorzystaniu dzieci do zaspokojenia potrzeb seksualnych. Jako przemoc seksualną wobec dzieci określa się wszystkie zachowania dorosłych, które odnoszą się do zależnych, w sensie rozwojowym niedojrzałych dzieci i nastolatków, angażując je w aktywność seksualną.

Zaniedbywanie

Przez zaniedbywanie dziecka rozumie się niezaspokojenie jego podstawowych potrzeb fizycznych, ale także psychicznych. Chodzi tu o niewłaściwe ubieranie, odżywianie, ochronę zdrowia, edukację, a w sferze emocjonalnej – brak miłości rodzicielskiej i zapewnienia dziecku poczucia bezpieczeństwa itp.

Niepokojące sygnały w zachowaniu dziecka

Młodsze dziecko

• Zaczyna mieć problemy z nauką
• Oceny są coraz gorsze, mimo że dziecko ślęczy nad książkami
• Jest stale smutne, zmartwione, zalęknione, rano protestuje gdy ma iść do szkoły, wieczorem nie chce iść spać, unika uczestniczenia w zajęciach właściwych dla wieku.
• Jest hiperaktywne, wykazuje niepokój ruchowy, nie jest w stanie uczestniczyć w zabawach mało dynamicznych, spokojnych.
• Jest coraz bardziej nieposłuszne i agresywne (trwa to ponad sześć miesięcy), zachowuje się prowokująco.
• Ma częste napady złości bez związku z sytuacją.

Dziecko starsze i nastoletnie

• Ma wyraźnie gorsze wyniki w nauce.
• Sięga po alkohol i/lub narkotyki.
• Przestaje sobie radzić z normalnymi problemami i codziennymi zajęciami.
• Wyraźnie zmienia rytm snu i czuwania i/lub nawyki jedzeniowe.
• Skarży się na dolegliwości fizyczne.
• Nie respektuje praw innych osób, co wiąże się (lub nie) z agresywnymi zachowaniami
• Lekceważy autorytety.
• Wagaruje.
• Dopuszcza się kradzieży i aktów wandalizmu.
• Panicznie boi się przytyć niezależnie od tego czy ma nadwagę czy też nie.
• Wykazuje symptomy depresji objawiające się długotrwałym obniżeniem nastroju, i ogólnym zniechęceniem. Często towarzyszy temu brak apetytu, objawy bezsenności, myśli o śmierci.
• Ma częste napady złości.

Na podstawie materiałów informacyjnych Komitetu Ochrony Praw Dziecka

”Dziecko krzywdzone – ofiara przemocy”, opracowanych przez p. Mirosławę Kątną.

 

PADACZKA czyli EPILEPSJA

Jest najczęstszą, przewlekłą chorobą układu nerwowego u dzieci. Nie jest to choroba mająca jednoznaczny przebieg. Jest to zespół objawów towarzyszących wielu schorzeniom ośrodkowego układu nerwowego. Objawy te są spowodowane nadmiernymi wyładowaniami neuronów.

Rodzaje padaczki:

Napady duże-tzw. „grand mal”: podczas napadu tego rodzaju dziecko traci przytomność i upada na ziemię, niekiedy wydając z siebie okrzyki lub jęki, zwraca gałki oczne ku górze, całe ciało obejmują silne skurcze mięśni. Kulminacją napadu są drgawki rąk, nóg i twarzy, chory mocno się ślini a oddech ulega zatrzymaniu, sinieją mu usta oraz dłonie. Objawy mijają po kilku minutach. Po takim napadzie, dziecko jest wyczerpane i trudno jest je ocucić. Zdarza się, że w trakcie napadu dziecko oddaje bezwiednie mocz lub stolec, a z powodu skurczu mięśni żwaczy może dojść do przygryzienia języka.

Napady małe – tzw. „petit mal”: są łagodniejsze lecz początkowo objawy choroby mogą umknąć uwadze rodziców, (szczególnie u chorych niemowląt). Napady, bowiem przybierają postać nagłego skurczu całego ciała lub wręcz jego skłonów, co uważane jest za zbytnią nerwowość dziecka lub napady kolki niemowlęcej. Takie niemowlę sprawia wrażenie wiecznie „spiętego”, często też ma ustawicznie zaciśnięte piąstki. U dzieci nieco tylko starszych napady małe mogą przejawiać się przypominającym tik nerwowy, skurczem powiek, opadaniem głowy, grymasem twarzy i niezrozumiałymi gestami. Takim napadom często towarzyszy chwilowe zwiotczenie mięśni i dziecko nagle upada, co często kończy się urazem. Zwrócić też może fakt, że dziecko uczące się nauki chodzenia częściej niż inne dzieci miewa upadki, bez żadnej widocznej przyczyny. Kolejnymi częstymi objawami „petit mal” są wyłączenia świadomości u dziecka, wyglądające jak głębokie, nienaturalne zamyślenia. Dziecko zazwyczaj przerywa lub spowalnia wykonywaną w danym momencie czynność, wpatrując się nieruchomo w jeden punkt. Po ustaniu napadu powraca do swojego zajęcia i często nie zdaje sobie sprawy z chwilowego zaniku świadomości

Padaczka fotogenna to rodzaj padaczki odruchowej, której czynnikiem wywołującym napady jest przerywany bodziec świetlny-telewizor, światła dyskotekowe, monitor komputerowy.

Stan padaczkowy – tzw. „status epilepticus”: Jeśli pojedynczy napad trwa ponad 15 minut lub, jeśli chory nie odzyskuje przytomności pomiędzy poszczególnymi napadami, to jest to właśnie stan padaczkowy. Jest on najbardziej niebezpieczny dla epileptyka i wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej i często leczeniem szpitalnego, bowiem może dojść do zgonu chorego, głównie z powodu niedotlenienia mózgu.

Przed napadem: dziecko często jest marudne, popada w stany nieuzasadnionej nerwowości. Starsze dzieci opowiadają o wystąpieniu objawów zwiastujących wystąpienie napadu czyli tzw. „aury”. Stan ten to na przykład pojawienie się natłoku różnych myśli, wzrostu ciśnienia, bólu głowy albo brzucha, drganie powiek, wrażenie utraty odniesienia do miejsca i czasu, uczucie czegoś już znanego, co „już było” lub odwrotnie czegoś zupełnie nowego. Trudne do określenia doznania wzrokowe i słuchowe.

W wieku noworodkowym oraz u małych dzieci napad padaczkowy może być rezultatem stanów patologicznych w okresie życia płodowego, urazu okołoporodowego, chorób metabolicznych (np. fenyloketonuria), zaburzeń rozwojowych w obrębie ośrodkowego układu nerwowego oraz infekcji: zapalenia mózgu (wirusowego) w przebiegu cytomegalii czy toksoplazmozy. Coraz częściej padaczkę ujawnia się u ludzi dorosłych jako efekt przebytej w dzieciństwie infekcji, chorób metabolicznych oraz jako późne powikłanie urazu czaszkowo – mózgowego. Urazy lekkie, bez utraty świadomości i innych objawów wstrząśnienia mózgu, nie powodują w zasadzie pojawienia się padaczki.

Inną przyczyną nagłego pojawienia się padaczki u osoby dorosłej jest guz mózgu.

 

PROSOPAGNOZJA

Jedna osoba na 50 cierpi na wadę neurologiczną, która utrudnia rozpoznawanie twarzy. Wada ta nazywa się prosopagnozją. Ludzie na nią cierpiący mają kłopoty z rozpoznawaniem twarzy – nawet bliskich osób. Zdarza im się także błędnie brać osoby obce za znajome. Dotychczas uważano, że schorzenie to w przeważającej większości przypadków jest następstwem uszkodzenia mózgu. Niektórzy badacze podejrzewali jednak, ze dolegliwość może być także dziedziczna. Naukowcy ustalili, że za schorzenie odpowiedzialny jest pojedynczy gen, którego jedna wadliwa kopia może być wystarczającą przyczyną pojawienia się choroby.

 

PSYCHOZA

Choroba psychiczna przebiegająca z zaburzeniami myślenia, spostrzegania, woli, uczuć, intelektu, powodująca zwykle trudności adaptacyjne i zaburzenia kontaktu. Najczęściej chory dotknięty psychozą nie ma poczucia choroby. Etiologia większości psychoz nie jest dokładnie znana. Schizofrenię, psychozy urojeniowe i choroby afektywne uważa się za psychozy wewnątrzpochodne, uwarunkowane najprawdopodobniej genetycznie.

Inne psychozy mogą być wywołane czynnikami reaktywnymi lub uszkodzeniami ośrodkowego układu nerwowego (psychozy starcze, pourazowe, psychozy alkoholowe, infekcyjne, porażenie postępujące). Większość psychoz jest wyleczalna – w wyniku leczenia oraz psychoterapii następuje znaczna poprawa

 

ZABURZENIA LĘKOWE

Zaburzenia lękowe to duża grupa problemów obejmująca różnorodne objawy, do których należą, m.in.: utrzymujący się stan niepokoju, napięcia czy nawet silny lęk, nieuzasadniony strach przed określonymi sytuacjami, obiektami, przed chorobą czy śmiercią, pojawiające się wbrew woli przykre myśli. Mogą pojawić się problemy z koncentracją, pamięcią, pogorszenie sprawności intelektualnej i fizycznej. Często tym problemom towarzyszą dolegliwości bólowe, zaburzenia snu, łaknienia, zaburzenia seksualne

Agorafobia

Agorafobia jest lękiem przed otwartą przestrzenią, miejscami zatłoczonymi i transportem publicznym.

Klaustrofobia

Klaustrofobia jest przeciwieństwem agorafobii. Chorzy doznają symptomów lęku w ograniczonych pomieszczeniach, małych pokojach, windzie, tunelach itp.

Fobia społeczna

Fobie społeczne można zdefiniować jako uporczywy lęk przed jedną lub wieloma sytuacjami, w których osoba jest wystawiona na obserwację ze strony innych i boi się, że może zrobić coś lub postąpić tak, że będzie zakłopotana. Należą tu: niezdolność dokończenia myśli w czasie publicznej przemowy, dławienie się przy jedzeniu z innymi osobami, drżenie rąk w czasie pisania w obecności innych oraz nieumiejętność odpowiadania na pytania w sytuacjach społecznych. Podobnie jak w przypadku innych fobii, lęki społeczne prowadzą do zachowań unikania, które mają duży wpływ na styl życia. Chorzy unikają publicznego przemawiania i jedzenia, siadania naprzeciw innych w pociągu lub autobusie, przechodzenia obok przystanków autobusowych, chodzenia na prywatki i w inne miejsca publiczne

Lęk społeczny w dzieciństwie

Zaburzenie to cechuje przesadna ostrożność wobec obcych i lęk przed nowymi, nieznanymi lub społecznie zagrażającymi sytuacjami. Kategoria ta powinna być stosowana wyłącznie wtedy, gdy lęk pojawia się we wczesnym dzieciństwie i różni się od zwykłego lęku zarówno stopniem natężenia, jak i towarzyszącymi problemami w funkcjonowaniu społecznym.

Zaburzenie polegające na wycofywaniu się, typowe dla okresu dzieciństwa lub wieku młodzieńczego

Specyficzne (izolowane) postacie fobii

Są to fobie ograniczone do bardzo specyficznych sytuacji, jak przebywanie w pobliżu niektórych zwierząt, wysokość, burza z piorunami, ciemność, lot samolotem, zamknięte przestrzenie, jedzenie pewnych pokarmów, wizyta u dentysty, czy widok krwi.

Zaburzenie lękowe z napadami lęku (lęk paniczny)

Istotą tego zaburzenia są nawracające napady ostrego lęku określane mianem napadu paniki, które nie są ograniczone do jakiejś szczególnej sytuacji czy okoliczności, a więc niemożliwe do przewidzenia.

Zaburzenie lękowe uogólnione

Podstawową cechą jest w tym przypadku uogólniony i uporczywy lęk nie związany z sytuacjami zewnętrznymi, określany mianem „wolnopłynącego”.

Zaburzenie hipochondryczne

Istotną cechą tego zaburzenia jest stałe przekonanie pacjenta, że jest on chory na jedną lub więcej poważnych i postępujących chorób somatycznych.

Zaburzenie stresowe pourazowe

Jest to opóźniona lub przedłużona reakcja na wydarzenie czy sytuację stresową (krótką lub długotrwałą) o wyjątkowo zagrażającym lub katastroficznym charakterze, która mogłaby wywołać niezwykle ciężkie przeżycia nieomal u każdego.

Zaburzenia płynności mowy

Osoby doświadczające lęku, zwłaszcza w sytuacjach społecznych mogą cierpieć na zaburzenia czynności mowy jak jąkanie, zacinanie się, nie mogą znaleźć odpowiedniego wyrażenia ogólnie gorzej radzą sobie w komunikowaniu się z innymi.

 

ZABURZENIA OBSESYJNO-KOMPULSJNE

Są to nawracające natrętne myśli lub wyobrażenia, które wymykają się spod kontroli oraz charakteryzują się intensywnością i uporczywością, potrafią zakłócić choremu jego plany, pomysły, marzenia, pojawiają się nagle i pomimo wysiłku woli nie chcą ustąpić. Czynności które nie wiedzieć czemu wykonuje w sposób powtarzalny i przewlekły, są często rozbudowane do całych serii rytualnych zachowań. Kiedy chory ich zaniecha, odczuwa lęk, niepokój. Aby tego uniknąć uparcie je realizuje, pomimo dezaprobaty bliskich lub otoczenia.

Zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne charakteryzują się występowaniem obsesji, kompulsji, oraz lęku o różnym nasileniu, towarzyszącej depresji i często depersonalizacji.

Obsesje – to nawracające, uporczywe myśli, impulsy lub wyobrażenia często występujące bez udziału woli pacjenta, a nawet wbrew jego wysiłkom przeciwstawiania się. Są one rozpoznawane przez pacjenta jako własne, oceniane jako absurdalne i odczuwane jako nieprzyjemne i stresujące Obsesyjne wątpliwości polegają na niekończących się rozważaniach typu „za i przeciw”, wątpliwości związane z treściami np. religijnymi, niepewności związanych z wcześniej wykonaną czynnością. Te wątpliwości skłaniają chorego do wielokrotnego powtarzania czynności. Treści obsesji mogą być bardzo różnorodne, można je zakwalifikować do najczęściej następujących kategorii; agresja, porządek, brud i zarazki, choroba, seks, religia.

Kompulsje – są to obsesyjne rytuały zwane kompulsjami dotyczą również powtarzania czynności określoną liczbę razy np. mycie rąk, układanie przedmiotów, składanie ubrań.

U młodszych dzieci spostrzega się dość często jedynie kompulsje. Mogą one mieć różnorodny charakter, najczęściej spotyka się cztery podstawowe rodzaje:

• sprawdzanie – rytuały związane ze sprawdzania łączą się z obniżeniem poczucia bezpieczeństwa, (np. sprawdzanie czy urządzenia elektryczne zostały wyłączone, woda zakręcona, gaz wyłączony, mieszkanie zamknięte),
• czyszczenie – np. skomplikowany sposób mycia rąk, ciała, ubrania lub mieszkania,
• liczenie (głośno lub po cichu) czasem wg skomplikowanej zasady, np. trójkami, często połączone z nawracającymi wątpliwościami, czy liczenie wykonano prawidłowo i przymusem rozpoczynania rytuału od początku,
• ubieranie się, np. ubierania i rozbierania się w określonym porządku.

 

ZABURZENIE UCZENIA SIĘ POZAWERBALNEGO

Zaburzenie uczenia się pozawerbalnego jest neurologicznym zespołem specyficznych deficytów i umiejętności. Umiejętności te obejmują wczesny rozwój mowy i bogatego słownictwa, fenomenalną pamięć zwłaszcza do szczegółów, wczesną umiejętność czytania i literowania wyrazów (ortografia). Dodatkowo osoby te posiadają umiejętności językowe na bardzo wysokim poziomie co nadaje im wyraz bardzo elokwentnych, wręcz krasomówczych.

Deficyty i dysfunkcje:

• Słaba koordynacja ruchów, poważne problemy z równowagą i bardzo duże problemy grafomotoryczne
• Brak umiejętności wyobrażeniowych, słaba pamięć wzrokowa, brak percepcji przestrzennej oraz trudności w określeniu relacji przestrzennych
• Brak umiejętności posługiwania się językiem pozawerbalnym, trudności w przystosowaniu się do nowych sytuacji lub zmian, trudności w ocenie sytuacji i kontekstu wydarzeń społecznych i interakcjach towarzyskich,
• Nadwrażliwość zmysłu wzroku, słuchu, czucia, zapachu, węchu
• Trudności z podejmowaniem decyzji, planowanie i inicjowaniem działań, , trudności w określaniu priorytetów, zaburzenia w planowaniu i wykonywaniu kolejności ruchów, trudności w rozwiązywaniu problemów, regulowaniu emocji, określaniu celów, nie panowanie nad impulsami, niemożność monitorowania wyników działań oraz trudności z samooceną

 

ZESPÓŁ TOURETTE’A – CHOROBA TIKÓW

Objawia się mimowolnymi skurczami mięśni ciała lub/i wydawaniem niekontrolowanych dźwięków lub słów. Symptomy te powtarzają się w niewielkich odstępach czasu i są bezcelowe. Mają zmienne nasilenie, mogą nasilać się w stanach pobudzenia emocjonalnego

i oczekiwania. Mniejsze nasilenie występuje podczas odpoczynku i czynności nie wymagających koncentracji.

Początek choroby objawia się między 2 a 15 rokiem życia (średnio w 7 roku życia, co wiąże się z pójściem do szkoły podstawowej). Syndrom Tourette’a występuje przeciętnie u 1 osoby na 2000 i w większości dotyczy mężczyzn, u których schorzenie to występuje 3 razy częściej. Większość pacjentów zaczyna od pojedynczego tiku w jednym umiejscowieniu. Po kilku tygodniach – miesiącach tiki przenoszą się w inne miejsce lub pojawiają się nowe tiki. Po 3 miesiącach od początku, większość pacjentów ma wieloogniskowe tiki ruchowe, a także wokalne. Najczęstszym objawem wstępnym są: mruganie, potrząsanie głową, grymasy twarzy, rzadziej – tiki wokalne, rzadko – koprolalia.

Koprolalia zazwyczaj polega na wyrzucaniu z siebie kilkuliterowych słów o treści wulgarnej

i społecznie nieakceptowanej, często są skrócone do jednej sylaby. Chory nie musi być w żaden sposób sprowokowany do ich wypowiedzenia, ale może je czasem zmieniać w zależności od rozmówcy.

Rodzaje tików:

Tiki ruchowe – marszczenie czoła, mruganie oczami, otwieranie ust, wytrzeszczanie oczu, grymasy śmiechu lub płaczu, unoszenie brwi, ruchy żucia, ściąganie warg w ryjek, wysuwanie języka z ust, potrząsanie głową, ruchy przypominające przeczenie lub potakiwanie, wzruszanie ramionami, zaciskanie pięści etc

Tiki wokalne – głośne wdechy lub wydechy, chrząkanie, pogwizdywanie, wąchanie, mlaskanie, cmokanie, szczekanie, czkawka, krztuszenie się, mruczenie, jęczenie;

Tiki czuciowe – uczucie mrowienia skóry, swędzenie, łaskotanie, uczucie napięcia, „wzmożonego ciśnienia”, drętwienie, uczucie gorąca, pobolewanie, zespoły bólowe;

Tiki złożone – wyraźne, skoordynowane wzory sekwencyjnych ruchów lub wokalizacji – mogące sprawiać wrażenie celowych dotykanie nosa, dotykanie innych ludzi, wąchanie przedmiotów, podskakiwanie, kucanie, echopraksja (naśladowanie ruchów, wykonywanych przez innych), echolalia (powtarzanie zasłyszanych sylab, zgłosek lub słów), palilalia (powtarzanie własnych sylab, zgłosek lub słów), kopropraksja (obsceniczne gesty), koprolalia (wypowiadanie wulgarnych wyrazów), potrząsanie głową, połączone ze wzruszaniem ramionami, kopanie.

 

ADHD

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej, po angielsku Attention Deficit Hyperactivity Disodrer, znany pod nazwą ADHD. ADHD występuje na całym świecie, we wszystkich kulturach.

Zaburzenie to jest rozpoznawane u dzieci mających trwale występujące objawy, które rozpoczęły się przed 7 rokiem życia. Zespół ten objawia się trwałymi sposobami zachowania układających się w charakterystyczną triadę problemów: problemów z utrzymaniem uwagi, problemów z impulsywnością, nadmierną ruchliwość.

Opis objawów: zaburzenia uwagi przejawiają się krótkim czasem skupienia uwagi, trudnościami w koncentracji, nieumiejętnością wybrania tego, na czym w danym momencie należy się skoncentrować (np. na wypowiedzi nauczyciela w klasie) oraz bardzo łatwym rozpraszaniem się pod wpływem zewnętrznych bodźców (np. wejście kogoś do klasy lub przejeżdżający samochód).

Zaburzenia uwagi powodują zwykle, że dotknięte nimi dzieci gorzej radzą sobie w szkole. Osiągają słabsze wyniki i mają gorsze kontakty z nauczycielami, których denerwują swoim brakiem zdolności do skupienia się na tym, co ważne dla dorosłego. Pochodną zaburzeń uwagi jest stałe gubienie przedmiotów, a także zapominanie o różnych rzeczach, gdyż, aby coś zapamiętać, trzeba najpierw na to zwrócić uwagę.

Problemy z impulsywnością i kontrolą zachowań oznaczają wykonywanie przez dziecko czynności bez przewidywania, jakie mogą być ich następstwa zarówno dla samego dziecka, jak i innych. Dzieci z zespołem nadpobudliwości zwykle rozpoczynają wykonywanie zadania bez całkowitego zrozumienia instrukcji. Często nie wysłuchują jej nawet do końca. Mają kłopoty z wykonaniem złożonych prac. Trudniej im uczyć się z wcześniejszych doświadczeń oraz ogólnych zasad. Są bardziej gadatliwe, przerywają innym, nie czekają na swoją kolej w grupowych sytuacjach. Nic dziwnego, że częściej niż „zdrowe” dzieci nie są lubiane przez rówieśników oraz prowokują innych do wyrażania negatywnych opinii o sobie. Maja krótszy okres odwlekania działania, muszą zrobić natychmiast coś, co przychodzi im do głowy i nie potrafią czekać na nagrodę lub pochwałę. W klasie szkolnej często oznacza to wtrącanie się do wypowiedzi nauczyciela lub innych dzieci lub nieustanne domaganie się pytania. Nadmierna impulsywność ma jednak także tragiczne następstwa. Dzieci nadpobudliwe znacznie częściej niż pozostałe ulegają poważnym wypadkom lub w nich giną, gdyż np. wybiegają na jezdnię nie sprawdziwszy, czy nadjeżdża samochód.

Nadruchliwość jest to nadmierna ruchliwość dziecka, nie połączona z wykonywaniem przez niego zadania i która jest irytująca i dokuczliwa dla będących wokół osób. Dziecko nadpobudliwe z trudnością pozostaje w jednym miejscu, często biega, wspina się na meble, u starszych dzieci i nastolatków może to ograniczyć się do wiercenia, kręcenia się na krześle, rysowania, obgryzania długopisu lub poczucia wewnętrznego niepokoju. Co charakterystyczne, aktywność dziecka nadpobudliwego zwykle jest dość chaotyczna, nie służy określonemu celowi.

ALERGIA I NIETOLERANCJA POKARMOWA

Alergia od gr. „allon argon” oznacza zmieniony, odbiegający od normy sposób reagowania. Medycyna definiuje ją jako „nadwrażliwość, uczulenie, stan nadwrażliwości organizmu w następstwie zadziałania alergenów”.

Choć objawy niektórych chorób alergicznych znane są od starożytności, nadal istnieje wiele kontrowersji dotyczących tego, czym jest alergia, jakie są jej objawy i jak ją leczyć.

Wynika to m.in. z faktu, iż definicja obejmuje wiele chorób. Chorzy mogą odczuwać objawy, które nie są typowe dla klasycznych chorób alergicznych. W dodatku dolegliwości mogą ulegać zmianom. Trudno, zatem przypisać je jednej określonej przyczynie.

Współczesna alergologia opiera swą wiedzę na tym, co udowodniono, a mianowicie, że szereg swoistych objawów wynika z nadmiernego reagowania układu odpornościowego organizmu.

Wykazano m.in., że u większości ludzi cierpiących na alergie występuje podwyższony poziom immunoglobulin klasy IgE tj. przeciwciała mieszczącego się szczególnie licznie w górnych drogach oddechowych, płucach, jelitach i pozostałych odcinkach przewodu pokarmowego oraz w skórze.

Jest to jeden z wielu mechanizmów biorących udział w powstawaniu chorób leczonych jako alergiczne. Przyczynową metodą leczenia alergii są m.in.: immunoterapia, która ma na celu zmniejszenie nadwrażliwości organizmu chorego na dane alergeny oraz eliminacja alergenów, która jest najlepszym, najefektywniejszym, najtańszym i najszybszym sposobem na poprawę zdrowia.

Alergia – „odmienne odziaływanie” – termin wprowadzony w 1906 roku przez wiedeńskiego pediatrę, doktora Clemensa von Pirquet w celu opisania określonych reakcji pacjentów, odmiennych niż ogólnie spotykane.

System immunologiczny – zespół komórek chroniących nasz organizm przed infekcją.

środowisko – w kontekście alergii – wszystkie zewnętrzne czynniki będące w stanie oddziaływać na organizm znajdujące się w pokarmie, wodzie, powietrzu wciąganym do płuc oraz wchodzące w kontakt ze skórą.

Alergen – substancja, która wywołuje odmienne reakcje.

• alergen wziewny – np. pyłek roślin, kurz – czynnik wywołujący reakcję alergiczną przedostający się do organizmu drogami oddechowymi,
• alergen kontaktowy – czynnik wywołujący reakcje w wyniku kontaktu ze skórą,
• alergen pokarmowy – czynnik przedostający się do organizmu drogą pokarmową.

Punktowy test skóry – wprowadzenie pod skórę niewielkiej ilości oczyszczonego alergenu w celu zaobserwowania reakcji organizmu (reakcja immunologiczna) lub jej braku.

Reakcja immunologiczna – reakcja obronna organizmu wywołana przez alergen.

Klasyczne zaburzenia alergiczne – katar sienny, astma, niesezonowy (całoroczny) nieżyt nosa, duszności, pokrzywka, egzema, wysypka, puchnięcie warg, ust i języka, wymioty, łzawienie i pieczenie oczu.

Pozorna alergia pokarmowa – specjalny typ reakcji nieimmunologicznej, mającej miejsce w przypadku określonych pokarmów, gdy zawarta w nich substancja atakuje bezpośrednio komórki tuczne.

Nietolerancja pokarmowa – każda niepożądana reakcja na pokarm, inna także niż pozorna alergia, w której włączenie systemu immunologicznego nie jest udowodnione, ponieważ test skóry i inne testy wypadają negatywnie.

Nie istnieje pojedynczy, wyjaśniony mechanizm stanowiący podstawę objawów, tak jak to ma miejsce w przypadku alergii pokarmowej. W przypadku nietolerancji pokarmowej niepożądane reakcje nie następują od razu. Winowajcą w nietolerancji jest żywność jadana bardzo regularnie, szczególnie produkty w rodzaju pszenicy, czy mleka będące składnikiem posiłku nieomal każdego dnia. Trudno jest więc ustalić powiązania między pokarmem a objawami, gdy organizm jest poddany nieustannemu „bombardowaniu” jedzeniem.

Nietolerancja pokarmowa jest też dużo bardziej „zdradliwa” niż alergia pokarmowa: często trudno powiedzieć, kiedy się zaczyna, ponieważ objawy są początkowo bardzo łagodne i zaostrzają się stopniowo.

W odróżnieniu od alergii, która zazwyczaj trwa wiele lat, a nawet całe życie, nietolerancja pokarmowa może ustąpić zupełnie, jeżeli przez kilka miesięcy nie jada się szkodliwych rzeczy. Ma jednak tendencje do odradzania się w przypadku powrotu do regularnego spożywania tych pokarmów.

Główne objawy nietolerancji pokarmowej:

1. ból głowy, migrena, zmęczenie, depresja/niepokój, nadmierna ruchliwość (dzieci),
2. nawracające owrzodzenie jamy ustnej,
3. bóle mięśni,
4. wymioty, nudności, wrzody żołądka, wrzody dwunastnicy,
5. biegunki, zespół jelita drażliwego, zaparcia, wiatry, wzdęcia, choroba Crohna,
6. ból stawów, reumatoidalne zapalenie stawów,
7. obrzęki kolan, zatrzymanie wody w organizmie.

Objawy przypisywane uczuleniu (alergii) pokarmowemu:

skóra

• zaczerwienienie i swędzenie oczu, pokrzywka, egzema, swędzenie skóry;

kościec:

• ból stawów, reumatoidalne zapalenie stawów;

układ pokarmowy:

• nawracające owrzodzenia jamy ustnej,
• niestrawność, nudności, wymioty, wrzody żołądka,
• wrzody dwunastnicy,
• biegunka, zaparcia, zespół jelita drażliwego, choroba Crohna, zapalenie okrężnicy u niemowląt, kolka (u niemowląt),
• swędzenie odbytu;

serce i naczynia krwionośne:

• migrena naczyniopochodna,
• nieregularne bicie serca („palpitacje”),
• zapalenie żył (zapalenie drobnych naczyń),
• zapalenie naczyń włosowatych wywołujące: plamicę, wylewy podskórne, pokrzywkę, obrzęk (zatrzymanie wody);

drogi oddechowe :

• nieustannie cieknący lub zatkany nos, polipy nosa, alergiczne zapalenie zatok,
• astma,
• zatkane” uszy;

mięśnie:

• bóle mięśniowe;

nerki i pęcherz:

• zespół nerczycowy, częste oddawanie moczu, moczenie nocne u dzieci;

nerwy i mózg:

• bóle głowy, zmęczenie, depresja, niepokój, zaburzenia pamięci, nadmierna ruchliwość, ataki drgawkowe, schizofrenia.

nadwrażliwość pokarmowa:

• termin używany wymiennie z alergią pokarmową, nietolerancją pokarmową i innymi niepożądanymi reakcjami na pokarm (poza wypadkami o podłożu psychicznym).

 

ANEMIA

Inaczej niedokrwistość; niedostatek hemoglobiny i krwinek czerwonych we krwi. Z badań wynika, że dużą grupę rodziców niepokoi słaby apetyt ich dzieci lub preferowanie przez nie tylko określonych pokarmów. Często rodzice obawiają się, że to, co zjada dziecko, nie pokrywa w pełni zapotrzebowania na składniki odżywcze. Pomimo tego, że nie powinno się zmuszać dziecka do jedzenia, należy zadbać o to, aby jego dieta zaspokajała potrzeby żywieniowe odpowiednie dla wieku. Niedożywieniem zagrożone są szczególnie:

• dzieci, które mają obniżone łaknienie i jedzą w niewystarczających ilościach
• dzieci osłabione, np. po przebytej chorobie lub w trakcie jej trwania: chorób krótkotrwałych, takich jak grypa, zapalenie płuc, angina.

 

HYPERLEKSJA

Hyperleksja często opisywana jako przeciwieństwo dysleksji jest umiejętnością wczesnego czytania tekstów pisanych. Mówimy tu o dzieciach 1,5 rocznych, 2 i 3 letnich, których mowa samodzielna nie została jeszcze wykształcona. Hiperleksja powoduje zaburzenia w uczeniu się języka, zaburzenia funkcjonowania społecznego, zaburzenia w uczeniu się niewerbalnym, występowaniu zespołu Aspergera. A wymieniając wszystkie te problemy razem, trzeba brać pod uwagę zespół dziecka nadpobudliwego jako ewentualną cechę współistniejącą.

Mówiąc o tych funkcjach uczenia się, trzeba pamiętać o dwóch spektrach. Pierwsze to spektrum percepcji społecznej, od słabego do wyraźnego rozpoznawania społecznych wskazówek i właściwych zachowań. Drugie to spektrum równowagi poznawczej, mierzące zarówno wskaźnik inteligencji niewerbalnej (wykonawczej), jak i werbalnej. Hiperleksja nie jest zestawem niepowiązanych ze sobą cech – najlepiej można ją zrozumieć właśnie w kontekście tych spektrów i tego, jak na owych rodzajach kontinuum wyrażane są rozmaite zaburzenia.

Dwa podtypy

Pierwsza grupa osób cierpi na zaburzenia w uczeniu się języka, z którym zwykle spotykamy się w literaturze. Druga grupa cierpi na motoryczne zaburzenia wzrokowo-przestrzenne. Osoby z pierwszej grupy często posiadają niższy wskaźnik inteligencji werbalnej i wyższy wskaźnik inteligencji niewerbalnej.

W niemal wszystkich przypadkach pamięć wizualna u takich osób była znakomita. Hiperleksja może być zaburzeniem współistniejącym, a nie występującym samodzielnie. Dziecko z hiperleksją może wykazywać objawy mieszczące się w kilku ustalonych kategoriach.

 

ZABURZENIA HORMONALNE

Są to zaburzenia obejmujące funkcjonowanie gruczołów dokrewnych oraz wydzielanych przez nie hormonów. Powodują one często stany chorobowe związane z nadczynnością i niedoczynnością hormonalną manifestującą się m.in. zaburzeniami zachowania typu: drażliwość, przechodząca często w zachowania pseudoagresywne, rozpraszalność lub trudność w skupieniu uwagi, męczliwość, senność, bóle niewiadomego pochodzenia, skurcze mięśni, nieadekwatne zachowania społeczne w odniesieniu do płci pacjenta, zaburzenia wzrostu i wagi, zbyt późne lub wczesne dojrzewanie płciowe (wygląd nieadekwatny do wieku), zaburzenia łaknienia, ograniczony jadłospis i dziwny sposób odżywiania się, bóle głowy, niechęć do uczestnictwa w życiu towarzyskim, niska samoocena, wycofanie.

Zaburzenia te obejmują:

• Cukrzyca
• Choroby podwzgórza i przysadki
• Choroby tarczycy
• Choroby przytarczyc i niektóre inne zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej
• Choroby nadnerczy
• Hipogonadyzm męski
• Nadciśnienie tętnicze uwarunkowane hormonalnie
• Neuroendokrynne nowotwory przewodu pokarmowego i trzustki
• Osteoporoza – podstawy diagnostyki i terapii
• Otyłość i zespół metaboliczny
• Zaburzenia hormonalnej czynności jajników
• Zaburzenia dojrzewania płciowego
• Zaburzenia wzrostu u dzieci
• Zespoły mnogich nowotworów gruczołów dokrewnych
• Zaburzenia hormonalne związane ze starzeniem

 

CHOROBY METABOLICZNE

Choroby metaboliczne wrodzone są to zaburzenia powstałe w wyniku genetycznie uwarunkowanych bloków enzymatycznych, prowadzące do nieprawidłowych procesów przemiany materii.

Dotyczyć mogą metabolizmu aminokwasów (fenyloketonuria, bielactwo, alkaptonuria, i inne), metabolizmu węglowodanów (galaktozemia, wrodzona nietolerancja fruktozy, choroba glikogenowa), zaburzeń metabolizmu lipidów (rodzinna hipercholesterolemia, akantocytoza) i zaburzeń w przemianie barwników (porfiria).

 

ZABURZENIE SEMANTYCZNO-PRAGMATYCZNE (SPD)

SPD po raz pierwszy został opisany w literaturze medycznej pod tytułem” Zaburzenia Mowy” w 1983 przez Rapina i Allena, chociaż w tamtych czasach był klasyfikowany jako objaw. Opisali oni grupę dzieci, które miały oznaki łagodnego autyzmu i specyficzne semantyczno-pragmatyczne problemy językowe. W dzieciństwie, rodzice często opisują swe dzieci jako idealne, w przeciwieństwie do tych, które często płaczą. Wiele z tych dzieci mało gaworzy albo gaworzy późno i nagle zaczynają mówić zdaniami (żargonem) dłuższymi niż inne dzieci w tym samym wieku. Ich pierwsze słowa przyszły późno, a nauka mowy była dla nich długa i ciężka. Pierwsze problemy można było zauważyć między 18 –24 miesiącem życia, kiedy dziecko umiało powiedzieć zaledwie parę słów lub nie mówiło wcale. Wielu rodziców zastanawiać się mogło, czy ich dzieci były głuche, ponieważ nie było żadnej reakcji na kontakt słowny. Badania wskazywały, że większość dzieci miało dobry słuch, chociaż niektóre nosiły różne aparaty słuchowe. Problem ten zwykle okazywał się być zaburzeniem odbioru sygnałów słuchowych i odczytywania znaczenia tych słów. Wiele dzieci nie reagowało na swoje imię, ale słyszało telefon, dzwonek u drzwi, nawet reagowało na szelest papierka od cukierków. We wczesnym dzieciństwie dzieci z SPD mają problemy ze zrozumieniem i podążaniem za instrukcjami, które nie są częścią ich schematycznych działań. Problemy ze zrozumieniem poprawiały się w wyniku terapii językowej, do tego stopnia, że dzieci w wieku 4 lat wydawały się funkcjonować bardzo dobrze, choć były to często powierzchowne obserwacje. Kiedy dzieci osiąganą wiek szkolny, opiekunki w przedszkolach i rodzice byli świadomi, że dzieci te są ‚inne’ i nie byli oni w stanie wyraźnie tego określić. Czasami dzieci te wydawały się podążać za tematem rozmowy, a przy innych okazjach dać bardzo szczegółowy opis wydarzeń. Później w szkole, dzieci okazywały się dobre w matematyce, technice, w komputerach, ale miały wielkie kłopoty z pisaniem zrozumiałych zdań, z zabawą z innymi. Nie umiały się dzielić i zmieniać kolejności w zabawach. Mogły wydawać się agresywne, egoistyczne, zbyt pewne siebie, rządzące lub nieśmiałe i zamknięte w sobie. Wielu takim dzieciom przypisano problemy z zachowaniem, poddawano je karom, które często nie dawały żadnych wyników.

Wiemy, że dzieci z SPD mają inne problemy, nie tylko z mową i rozumieniem słów i dlatego nazywamy to zaburzeniem komunikacyjnym a nie zaburzeniem mowy. Specjaliści sądzą, że główny problem dla dzieci z SPD to sposób w jaki odbierają one i przetwarzają informacje. Dzieci z SPD mają kłopoty z analizą wydarzenia, wyodrębnieniem jego centralnego elementu i jego znaczenia. Mają tendencje do skupiania się na szczegółach.

 

ZATRUCIE METALAMI CIĘŻKIMI

Nieprawidłowości w przypadku zatrucia metalami ciężkimi (ołów, rtęć, tantal i in.) obejmują zaburzenia funkcjonowania CUN, systemu odpornościowego oraz układu trawienia. Skutki zatrucia obejmują m.in.

• Drętwienie ciała,
• Nadwrażliwość zmysłowa
• Nieprawidłowe funkcjonowanie neuroprzekaźników,
• Nieprawidłowości w procesie uczenia się
• Rozumienie mowy,
• Zaburzenia mowy i słuchu
• Zaburzenia myślenia, niepokój
• Zaburzenia sensoryczne
• Zmiany w obrazie MMR: móżdżek, komórki Purkiniego, hipokamp, ciało migdałowate

Dodatkowo występują zmiany w systemie odpornościowym, zaburzenia przewodu pokarmowego w tym produkcji enzymów.

 

ZESPÓŁ ŁAMLIWEGO CHROMOSOMU X

Zespół łamliwego chromosomu X to dziedziczne schorzenie objawiające się głównie upośledzeniem umysłowym od łagodnych problemów z nauką, a skończywszy na poważnym opóźnieniu umysłowym. Oprócz upośledzenia umysłowego występują pewne cechy fizyczne oraz problemy z zachowaniem

Z jednej strony opisywane są jako słodkie i kochające, żywiące intensywne pragnienie wchodzenia w interakcje społeczne, mające często dobre poczucie humoru. Z drugiej wiele z nich często napotykają na różnorodne problemy z zachowaniem. Wielu chłopców oddaje się niezwykłym, stereotypowym zachowaniom, takim jak trzepotanie dłońmi czy ssanie skóry, ubrań lub przedmiotów – mogą się one wiązać z problemami z przetwarzaniem sensorycznym oraz niepokojem.

Martwią się z powodu zmian w codziennych rytuałach lub zbliżających się stresujących zdarzeń Rodzice często zgłaszają, że ich dzieci sztywnieją, gdy się zezłoszczą lub gdy zostaną wyprowadzone z równowagi – ich ciała stają się sztywne i bardzo napięte. Kontakt z nowymi sytuacjami powodują, że chłopcy piszczą, płaczą lub stają się niegrzeczni próbując wydostać się z onieśmielającego ich otoczenia. Nieśmiałość, lęk, depresja i trudności w kontaktach społecznych to najczęściej opisywane cechy charakteryzujące dziewczynki z zespołem łamliwego chromosomu X.

Wiele problemów z zachowaniem dzieci nakłada się na trudności pragmatyczne języka. Ich ubogi kontakt wzrokowy i trudności z podtrzymywaniem konwersacji powodują wiele słabości natury społecznej. Mowa powtarzalna i mówienie do siebie mogą być objawami zaniepokojenia.

 

ZESPÓŁ SAVANTA

Żadna literatura naukowa nie zrobiła tyle dla nadania rozgłosu zespołowi Savanta co film “RainMan” z Dustinem Hoffmanem w roli głównej. Ale od czasu opisania go ponad 100 lat temu przez uczonych, niewiele do tej pory zrobiono aby wyjaśnić fenomen tej choroby. To co charakteryzuje osoby z zespołęm Savanta to jednoczesne występowanie upośledzenia umysłowego oraz niezwykłych i ponadprzeciętnych umiejętności w wybranej dziedzinie.

Zespół Savanta jest bardzo rzadki, ale zdumiewający stan, w którym osoba z wieloma problemami rozwojowymi i niepełnosprawnościami włączając w to autyzm posiada tzw. wyspy geniuszu wyróżnia ją także spośród wszystkich grup osób niepełnosprawnych umysłowo. Literatura zna ok.100 opisanych przypadków tzw. genialnych idiotów, których umiejętności okazywały się niezwykłe nie tylko w porównaniu z grupą podobnie upośledzonych, ale z grupą zdrowych ludzi. Obecnie nie używa się tego określania, gdyż zgodnie ze starą terminologią idiota osiągał IQ w wysokości do 25 a z opisanych przypadków wynika, iż większość z nich posiadają IQ równe lub wyższe 40. Badania wykazały również, że stosunek kobiet do mężczyzn z ZS wynosi 1:6.

Umiejętności osób z zespołem Savanta obejmują kilka obszarów funkcji umysłowych I są to: umiejętności kalendarzowe (jaki dzień będzie np. 25 maja 2014 roku) matematyka, sztuka w tym malowanie i rzeźbienie, gra na instrumentach,, umiejętności mechaniczne, umiejętności przestrzenne. W pozostałych przypadkach były to umiejętności językowe, zapamiętywanie, mierzenie wzrokowe odległości lub dokładne określanie upływającego czasu. Najczęściej opisywane są umiejętności muzyczne (gdzie często są to osoby urodzone przedwcześnie).

Niemniej jednak umiejętności te są zawsze związane z fenomenalną pamięcią. Ale pamięć ta jest również inna – sprowadzą się do określonego kręgu specyficznych i wąskich zainteresowań.

Szacuje się, iż około 10% osób autystycznych cierpi na zespół Savanta.

Obecnie na świecie żyje ok. 25 osób z zespołem Savanta są to dla przykładu : Leslie Lemke (muzyka), Alonzo Clemens (rzeźba), Richard Wawro (malarstwo), Stephen Wiltshire (rysunek), Tony DeBlois (muzyka).

 

ZABURZENIE PRZETWARZANIA INFORMACJI SŁUCHOWEJ U DZIECI

Zaburzenie przetwarzania informacji słuchowej (Auditory Processing Disorder – APD) jest złożonym problemem. Nazwa ta jest używana przez wielu ludzi w bardzo różny sposób. Prowadzone są badania mające na celu pomoc w zrozumieniu tego zaburzenia. Jak za chwilę przeczytasz, zdiagnozowanie i leczenie prawdziwego APD to zadanie dla całej grupy profesjonalnych ekspertów.

Czym jest mechanizm przetwarzania informacji słuchowej?

Przetwarzanie informacji słuchowej jest terminem używanym do opisania tego, co dzieje się, kiedy mózg rozpoznaje i interpretuje dźwięki dokoła ciebie. Ludzie słyszą, kiedy energia, którą rozpoznajemy jako dźwięk podróżuje poprzez ucho i jest zamieniana w elektryczne informacje i interpretowana przez mózg. Pojęcie „zaburzenia” w nazwie zaburzenie przetwarzania informacji słuchowej oznacza, że coś oddziałuje niekorzystnie na przetwarzanie lub interpretowanie informacji.

Dzieci z ADP często nie rozpoznają subtelnych zmian między dźwiękami w słowach, nawet jeżeli dźwięki same w sobie są głośne i czyste. Na przykład prośba „Powiedz mi jakie jest krzesło i kanapa” może brzmieć dla dziecka z APD jak „Powiedz mi jaka jest kanapa i krzesło”. Może to nawet być zrozumiane przez dziecko jako „Powiedz mi jaka jest krowa i włosy” . Te rodzaje problemów są bardziej prawdopodobne, kiedy osoba z APD znajduje się w hałaśliwym środowisku albo kiedy słucha złożonych informacji.

Dzieci z trudnościami w przetwarzaniu informacji słuchowej zazwyczaj mają normalny słuch i inteligencję. Jednakże obserwuje się, że:

• mają problem ze skupieniem uwagi i zapamiętywaniem informacji prezentowanych ustnie
• mają problemy z wykonywaniem wielostopniowych poleceń
• posiadają słabo rozwiniętą umiejętność słuchania
• potrzebują więcej czasu na przetworzenie informacji
• maja niskie osiągnięcia w nauce
• mają problemy z zachowaniem
• cechują je trudności językowe (np. mieszają sekwencje sylab i mają problem z rozwijaniem słownictwa oraz rozumieniem języka)
• mają trudności w czytaniu, pojmowaniu, ortografii i ze słownictwem.